Symbole Gminy

HERB GMINY ZATORY

W polu zielonym pastorał złoty między wycinanką ludową srebrną o rąbach pustych u dołu, zakończoną świerkami u góry, z dwiema kobietami trzymającymi kogutki w uniesionych rękach, po obu stronach pastorału.

Wzór graficzny herbu - załącznik nr 1

Uzasadnienie

Pastorał złoty - symbolizuje największego właściciela ziemskiego w historii współczesnej gm. Zatory, którym było biskupstwo płockie, władające Puszczą Białą

Wycinanka srebrna (kurpiowska) z dwoma srebrnymi i kobietami w strojach ludowych z kogutkami w rękach to symboliczne przedstawienie tutejszego ludu zamieszkującego Puszczę Białą, który po dziś dzień kultywuje tradycje ludowe - wśród nich wskazać można właśnie wycinanki, jako charakterystyczny wytwór kultury materialnej.

Gmina Zatory leży kilka kilometrów na południow wschód od Pułtuska, w widłach Bugu i Narwi w Puszczy Białej, która conajmniej od I poł. XIII wieku należała do biskupów płockich. Stąd też charakterystyczny typ gospodarczy tutejszych osad puszczańskich - rolnych i leśnych, których mieszkańcy podlegali czynszom i innym daninom, a nie pańszczyźnie. Wsie biskupie należą do najstarszych, względnie najwcześniej wzmiankowanych w źródłach. Dyplom Konrada Mazowieckiego z ok. 1230 r. wymienia wśród dóbr biskupów płockich Drwały, Gładczyn i Pniewo. Na przełomie XIV i XV w. pojawiają się na terenie obecnej gm. Zatory także dobra szlacheckie, a z nimi później także ludność pańszczyźniana. Pomimo tego faktu, aż do rozbiorów najważniejszym dziedzicem tych ziem i rozległych obszarów puszczańskich pozostawali biskupi płoccy. Wg Pawińskiego w poł. XVI w. należały do nich wsie Grabówiec, Borsuki, Drwały, Cieńsza, Pniewo, Lemany, Lutobrok i część Gładczyna (późniejszy Gładczyn Biskupi, po konfiskacie majątków przez rząd pruski pod zaborami nazwa zmieniona na Gładczyn Rządowy). Posiadłościami szlacheckimi były z kolei Gładczyn (Szlachecki) należący na początku do rodu Lubiczów, Zatory nadane w 1429 r. przez ks. Janusza I podkomorzemu warszawskiemu Michałowi, Ciski, Mierzęcin, Wielęcin i Mystkówiec. Pozostałe miejscowości mają znacznie młodsze metryki.

Na terenie gminy funkcjonują dwie "starożytne" parafie. 6 lutego 1402 r. w Pniewie Parafię pw. św. Piotra i Pawła oraz św. Szymona, Judy i Jana Chrzciciela w Pniewie erygował biskup płocki Jakub z Korzkwi. Z kolei par. św. Małgorzaty w Pniewie erygowano w 1443 r. Kilka miejscowości w południowej części gminy należało do parafii w Barcicach.

Na skutek wojen szwedzkich z zarazy z pocz. XVIII w. nastąpiło znaczące wyludnienie Puszczy Białej, co potwierdzają lustracje dóbr biskupów płockich. Niektóre wsie zostały całkowicie wyludnione, w wielu liczba ludności spadła do 1/3 stanu sprzed potopu szwedzkiego. Aby zapobiedz całkowitemu upadkowi gospodarczemu tych ziem biskup Andrzej Stanisław Załuski zapoczątkował w 1730 r. akcję osadniczą, w wyniku której tylko w pierwszej fali przybyło do Puszczy Białej 300 osadników kurpiowskich (wraz z rodzinami), których sprowadzono z Puszczy Zielonej. Akcja osadnicza w kilku falach prowadzona była aż do lat 90. XVIII w., a wraz z III rozbiorem Polski dobra biskupie zostało przejęte przez skarb pruski. Wiadomo, że na terenie gm. Zatory koloniści kurpiowscy zasiedlili wsie: Grabówiec, Borsuki, Cieńsza, Drwały Lemany i Pniewo. Przybysze przynieśli ze sobą charakterystyczną kulturę ludową, która na stałe wpisała się w krajobraz kulturowy tych ziem i po dzień jest pielęgnowana. Badaczka dziejów i kultury Puszczy Białej Maria Żywirska udokumentowała miejscowy folklor: stroje ludowe, bogatą w zdobienia architekturę drewnianą, wycinankarstwo i kulturę gospodarczą. Opisywany powyżej proces dotyczył większej części Puszczy Białej i na przestrzeni XVIII i XIX stulecia wytworzył grupę etnograficzną Kurpiów Białych. Procesy osadnicze i ich wpływ na miejscową kulturę duchową i materialną opisywali poza Marią Żywirską także inni badacze: Adam Chętnik, Dioniza Gimpel, Wincenty Szydlik, Robert Szydlik i inni. Żywimi po dziś dzień śladami kultury kurpiowskiej są skansen w Pniewie, kuźnica kurpiowska, zdobnictwo wnętrza kościołą w Pniewie, zespoły folkorystyczne śpiewacze i wycinankarskie.

Na pocz. XIX w., gdy Puszcza Biała znalazła się w zaborze pruskim na terenie gminy pojawili się też osadnicy olenderscy / niemieccy, czego śladem wieś Holendry i wiatraki w Pniewie, Cieńszy i Lemanach, z których do dziś zachował się holender w Cieńszy. Ludność z tej fali osadniczej, wyznania luterańskiego, w większości wyjechała z Polski po II wojnie światowej, bądź wcześniej się spolonizowała i przeszła na katolicyzm, czego śladem są nieliczne nazwiska pochodzenia niemieckiego.

FLAGA GMINY ZATORY

Prostokątny płat sukna o proporcjach wysokości do szerokości 5:8 z pionowym układem pasów: zielony - 1, złoty - 1, zielony - 4, srebrny - 1, zielony - 1. Na środku godło herbu Gminy Zatory, którego wysokość stanowi 3/4 wysokości flagi.

Wzór graficzny flagi - załącznik nr 2

FLAGA STOLIKOWA GMINY ZATORY

Prostokątny płat sukna o proporcjach szerokości do wysokości 1:2 z poziomym układem pasów: zielony - 1, złoty - 1, zielony - 4, srebrny - 1, zielony - 1. Na środku godło herbu Gminy Zatory, którego szerokość stanowi 3/4 szerokości flagi.

Wzór graficzny flagi stolikowej - załącznik nr 3

BANER GMINY ZATORY

Prostokątny płat sukna o proporcjach szerokości do wysokości 1:4 z poziomym układem pasów: zielony - 1, złoty - 1, zielony - 8, srebrny - 1, zielony - 1. Na środku godło herbu Gminy Zatory, którego szerokość stanowi 3/4 szerokości flagi.

Wzór graficzny baneru - załącznik nr 3

PIECZĘCIE: GMINNA, WÓJTOWSKA I RADZIECKA

Pieczęcie mają kształt okrągły i średnicę 36 mm. W otoku majuskułą napisy – odpowiednio:

GMINA ZATORY

WÓJT GMINY ZATORY

RADA GMINY ZATORY

gdzie słowo ZATORY jest oddzielone od nazwy organu ażurowymi sześciopromiennymi gwiazdkami. W środku wewnętrzne perełkowe koło w które wpisane są konturowe godła Herbu Gminy Zatory.

- p_gmina.jpg - p_wojt.jpg - p_rada.jpg